Katoliccy święci z Norwegii

Prądy morskie poprowadziły ich na północ od brzegów Szkocji, obok Orkad do Firdafylke na Zachodni brzegu Norwergii, gdzie wrogo nastawieni mieszkańcy wygnali ich. Następnie sztorm rozdzielił łodzie – jedna wylądowała na małej wyspie Kinn, na północ od Sognefjord, ale niewiele wiadomo o ich losach. Dwie pozostałe łodzie zostały wyrzucone na wyspie Selja w Stad, gdzie była woda pitna, ryby i ptactwo, którym pielgrzymi mogli się żywić. Ich pojawienie się wywołało jednak obawy mieszkańców z lądu stałego, którzy myśleli że to wyprawa Wikingów i wobec tego postanowili ich przegnać. Sunniva i towarzyszący jej ludzie trwali na modlitwie prosząc Boga o ratunek. W momencie kiedy ludzie Haakona wdarli sie na wyspę lawina kamieni zasypała wejście do jaskini, w której ukrywała się Sunniva i jej towarzysze. Jakiś czas potem dwu meżów z Firdafylke – Tord Eigileivsson i Tord Jorunsson – płynęło do Tronheim i zatrzymało się na noc na wyspie Selja. Zauważyli oni dziwne światło nad wyspą. Wydawało się, że spływa ono z nieba i zatrzymuje się w jednym miejscu na plaży. W miejscu tym znależli oni białą czaszkę, która pieknie pachniała. Będąc poganami niewiele z tego rozumieli, ale zabrali czaszkę do króla, którym był w tym czasie Olav Tryggvasson (chrześcijanin, zginął w bitwie morskiej pod Svolder w roku 1000). Król i biskup Sigurd zrozumieli, że czaszka musi być relikwią i rozpoczęli poszukiwania. W jaskini na wyspie znaleźli wiele czaszek i szkieletów, w tym szczątki świętej (wszystkie podobnie pachniały). Olav Tryggvasson kazał w tym miejscu zbudować kaplicę i kościoł. Kości świętej i jej towarzyszy zostały złożone w trumnie w roku 996. Na wyspie działo się wiele cudów. Sunniva została ogłoszona świętą na Vestlandet, a Selja była póżniej siedzibą biskupstwa zanim zostało ono przeniesione do Bergen (Bjørgvin). Szczątki św. Sunnivy przeniesiono do kościoła Chrystusa Pana – ówczesnej katedry w Bergen (mieściła się koło Haakonshallen, dziś jest  tam monument upamiętniajacy katedrę  i pochowanych tam królów Norwegii). Uroczystość odbyła się 31 sierpnia 1170 r. W czasie pożarów miasta, w latach 1170/71 i 1198, wynoszono trumnę ze szczątkami św. Sunnivy z katedry do Sandbru (oddzielajacego wtedy miasto od siedziby królewskiej), co powstrzymało pożar i było uznane za cud. Około 1170 r. dzieje św. Sunnivy zostały spisane w j. łacińskim w dziele  „Acta sanctorum in Selio”. 

Część relikwi towarzyszy św. Sunnivy pozostało na Selja, dokąd przywędrowali benedyktni i zbudowali klasztor. Dziś leży on w ruinach – został zniszczony jeszcze przed reformacją. Natomiast archiwum klasztorne spłonęło w 1668 r., ponoć spalone z zemsty i rozpaczy przez wdowę  po pastorze, której nowy pastor nie chciał pomóc.
Św. Sunnivę czcimy 8 lipca, a także 31 sierpnia na pamiątkę przenosin jej szczątków do Bergen.

Był on Wikingiem i na pierwszą wyprawę ruszył mając 12 lat, najpierw na Wschód w kierunku Nowgorodu, a potem do Anglii i Hiszpanii. W roku 1013/14 przezimowal w Normandii (podbitej przez Wikingów w 881 r.) u króla Ryszarda II. Tutaj miał okazję poznać wiarę w Jezusa Chrystusa – Ryszard II był chrześcijaninem i Normandia była krajem ludzi ochrzczononych. Tutaj też, w Rouen, Olaf przyjął chrzest.

Po powrocie do Norwegii, razem z czterema biskupami, dążył do zjednoczenia kraju, którym rządzili król szwedzki, król duński i książęta z regionu Lade (ladejarlene). A jednocześnie ponowił próbę wprowadzenia do Norwegii chrześcijaństwa zamiast dotychczasowych wierzeń nordyckich. Nie było to łatwe i często był Olaf oskarżany o „chrzczenie mieczem”, w czym pewnie jest sporo prawdy, ale i sporo przesady. Chrześcijaństwo Olafa w tej fazie było zapewne wciąż pod wpływem dawnej religii, a jego chęć ustanowienia Kościoła chrześcijańskiego motywowana nie tyko wiarą, ale i polityczną wolą stania się częscia chrześcijańskiej Europy. W roku 1023 w Moster uchwalono, a rok póżniej ogłoszono tzw. Prawo św. Olafa, mówiące o tym, że Norwegia jest krajem chrześcijańskim.

Nakazano w nim m.in. budowę kościołów we wszystkich województwach, chrzest niemowląt, posty i wolne od pracy niedzielę także dla niewolników, a zakazywano m.in. wielożeństwa, a także mordowania niepełnosprwnych niemowląt, co było dotychczas tradycją. Król Olaf jeździł po kraju ogłaszając nowe prawo i napotykał na opór, który tłumił grożąc i karząc jednakowo panów i chłopów.

Snorre Sturlasson – autor m.in. Sagi o św. Olafie powiada, że ta właśnie sprawiedliwość gdzie wszyscy są równi wobec prawa, była nie do przyjęcia dla możnych. Toteż, gdy w 1028 r. król Danii i Anglii Kanut Wielki najechał Norwegię, Olaf musiał się ratować ucieczką do Rosji (Gardarike). Snorre powiada, że tam właśnie Olaf ostatecznie nawrócił się wewnętrznie i oddał swoje losy i losy królestwa w ręce Boga. Po dwu latach wraca do Norwegii, choć wie, że ma małe szanse na zwycięstwo i odzyskanie utraconego królestwa. W bitwie pod Stikklestad Olaf ginie 29 lipca 1030 roku.

Po śmierci Olafa jego przeciwnicy odwracają się od zwycięzców i zaczynają mówić o jego świętości. Przyczyny tej zmiany pozostają tajemnicą, choć można je częściowo wyjaśnić rządami Duńczyków czy przesądami związanymi z zabiciem prawowitego władcy. Po swej śmierci Olaf zdołał osiągnać to czego nie osiągnął za życia – zjednoczoną chrześcijańską Norwegię.

Przy jego grobie odnotowano cud uzdrowienia, a kiedy po roku przenoszono jego zwłoki były one stanie nienaruszonym. Również pózniejsze żrodła, także po reformacji, potwierdzają nienaruszony stan zwłok. I stąd zaczęto nazywać go świętym. Pielgrzymowano z całej Europy do Nidaros (dziś Trondheim), gdzie zbudowano wspaniałą katedrę, a kult świętego rozprzestrzenił się po całym chrzescijańskim świecie. W tamtych czasach nie stosowano, jak obecnie, procesu kanonizacyjnego, świętym został mianowany „oddolnie”, a następnie przez lokalnego biskupa Grimkjella, który był jego spowiednikiem. Kult świętego upowszechnił się szybko w całym Kościele – wchodnim i zachodnim (pamiętajmy, że podział między Rzymem, a Konstantynopolem nastąpił w roku 1054). Wiele kościołów budowano pod jego wezwaniem, na Wschodzie pisano ikony św. Olafa. Jedna z najstarszych ikon znajduje się na jednej z kolumn w krypcie kościoła Narodzenia w Betlejem.

W czasie Reformacji Srebrna trumna św. Olafa została przez Duńczyków przetransportowana do Kopenhagi i przetopiona a szczątki na rozkaz duńskiego króla zostały pochowane w r. 1568 potajemnie pod posadzką katedry, aby uniemożliwić dalszy kult świętego. Miejsce pochówku do dzis nie zostało odnalezione. Kult jednak trwał, a od końca XIX wieku, wraz z odzyskiwaniem przez Norwegię niepodległości św. Olaf stał się ważnym symbolem narodowym.